پلی وینیل کلراید
پلی ونیل کلراید یا به اختصار پی وی سی (PVC) یکی از رایج‌ترین پلیمرهای ترموپلاستیک به شمار می‌رود. به طور ذاتی، پی وی سی سفید و طبیعتی بسیار خشک و شکننده دارد. از نقطه‌نظر قدمت، پی وی سی نسبت به بیشتر پلیمرهای دیگر از پیشینه‌ای طولانی‌تر برخوردار است. این پلیمر ابتدا در سال 1872 میلادی به منصه‌ی ظهور رسیده و در سال 1920 توسط شرکت پرآوازه‌ی بی اف گودریچ (B.F. Goodrich) به صورت تجاری تولید گردید. به طور کلی، معرفی اکثر پلیمرهای رایجِ دیگر مربوط به دهه‌های 1940 و 1950 میلادی می‌باشد. صنعت ساخت‌وساز جولانگاه اصلی پی وی سی قلمداد می‌گردد اما با این وجود از آن در تولید لوازم پزشکی و فیبرهای مستعمل در البسه نیز بهره‌برداری می‌گردد
پلی ونیل کلراید به دو صورت کلی تولید می‌شود: به صورت خشک و شکننده (RPVC یا UPVC) و یا پلاستیکی انعطاف‌پذیر. پی وی سی نرم و انعطاف‌پذیر و یا همان پی وی سیِ معمولی، در حقیقت به دلیل افزوده شدن پلاستیزرهایی همچون فتالات‌ها (به طور نمونه DINP) واکنش بهتری در مقابل خمیدگی نشان می‌دهند. این نوع از پی وی سی عمدتاً در صنعت ساخت‌وساز و جهت عایق‌بندیِ سیم‌های الکتریکی و یا تولید کفپوش خانه‌ها، مدارس، بیمارستان‌ها و کلیه‌ی مکان‌هایی که داشتن محیطی استریل از اولویت‌های اساسی قلمداد می‌شود، مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین، در برخی موارد از این نوع پی وی سی به عنوان جایگزین لاستیک استفاده می‌گردد. پی وی سیِ خشک بیشتر در تولید لوله‌های آب و فاضلاب مورد استفاده قرار می‌گیرد.